En wat voor week…. Ondanks het tussentijdse bezoekje aan de dierenarts hadden we een soepel begin. Indy is een geweldige mama en de pups groeien en goeien. Omdat ze nog wel een onervaren mama is heeft ze wat moeite met hoe goed te gaan liggen in de werkpkist om te voeden. Zodra ze er in stapt, hoe wonderbaarlijk, hebben de pups dat meteen door en krioelen door de kist op zoek naar een tepel. Ze is zo voorzichtig dat ze er niet op wil gaan liggen, maar zoek dat ‘steun’ van ons om het goed te doen. En daar helpen we haar natuurlijk met alle liefde even mee. Hup, pups naar 1 kant, Indy kan gaan liggen, en pups kruipen als een soort zeehondjes in rap tempo naar de tepels toe. Af en toe is er een de weg kwijt, die helpen we dan ook even op weg, maar zo over het algemeen hebben we een prima ‘teamwork’. Oscar slaapt om die reden ook nog beneden. Maar nu, zo op dag 6, heeft Indy best al heel goed door hoe ze het het beste aan kan pakken en heeft ze nog nauwelijks hulp nodig. Alleen pups ‘die de weg kwijt zijn’ leggen we soms nog even in de goede richting, maar dat is meer om te zorgen dat ze allemaal netjes en gelijk aankomen. En dat doen ze! Ze groeien als kool!
Wat minder, en zelf echt wel even heel spannend, was deze wee is dat Indy ziek werd. Donderdag vond ik haar wat sloom, ze wilde slecht eten en was meer uit de kist dan de dagen er voor. Bij temperatuur meten bleek ze hele hoge koorts te hebben wat maakte dat we direct in de auto zijn gestapt om naar de dierenarts te gaan, waar we, alweer, meteen terecht konden en waar ze ons al weer op stonden te wachten. Zo fijn!!!
De dierenarts constateerde geen onstoken tepels of harde buik en ook de afscheiding had niet echt een ontstekingsgeur. Toch maar aan de antibiotica en heel goed in de gaten houden. Op weg naar huis klom Indy zowat over de voorstoelen heen om bij mij te zijn (of zou ze gewoon heel graag snel terug naar haar kindjes willen haha) en eenmaal thuis toch wel direct naar haar pups toe.
Vrijdagochtend belde de dierenarts en omdat ik niet echt tevreden was met hoe ze was afgesproken dat ik het de ochtend aan zou kijken. Omdat ik me tussen de middag toch meer zorgen ging maken zijn we, in overleg met de dierenarts, toch maar voor een echo gegaan. En daar bleek helaas waar we al bang voor waren, en wat je echt niet wilt; een ontstoken baarmoeder. Gelukkig nog ‘alleen maar’ de wand, maar toch. De dierenarts dacht dat we er wellicht op tijd bij waren met het starten van de antibiotica maar we stonden op een kruispunt. Of de AB slaat aan en de ontsteking neemt langzaamaan af, of het bactierie wint en de hele baarmoeder ontsteekt dan moet deze operatief verwijderd worden. Daarnaast is dat levensbedrijgend voor een hond dus we mochten haar geen moment uit het oog verliezen omdat het opeens snel kan gaan. Naast de AB heeft ze koortsremmers en pijnstillers gekregen omdat het ook heel belangrijk is dat ze wel kan blijven voeden. Belangrijk voor de pups, maar ook om te voorkomen dat ze melkklieronsteking krijgt. Spannende dagen dus.
Nu is het zondag, en heel voorzichtig durven we positief te zijn. Hoewel ze nog onrustig is, veel naar buiten wil en veel uit de werpkist is, voedt ze wel echt goed, reageert ze inmiddels weer direct als de pups piepen, eet ze goed en is de koorts weg!!
Morgen zijn de pups een week. Tijd voor de wekelijkse portretjes, maar ook weer een echo van Indy’s buik om te kijken of de AB aan slaat. Nog een dagje spannend dus en keihard duimen!
