Het heeft even geduurd (door de corona was er blijkbaar een enorme run op pup???s) maar op 30 juni 2020 kregen wij om 7 uur smorgens het telefoontje dat onze Indy was geboren!! Wat een geluk. Bijna wekelijks hebben we een bezoek aan mama Cinda en haar pups gebracht. We wisten heel goed wat we zochten en dat de eigenaren van Cinda het prima vonden dat we vaak kwamen hebben we het nest heel goed kunnen observeren. Indy ‘deed haar ding’ en was al vrij jong echt relaxed. Ze zorgde dat ze er bij was, maar dat hoefde niet als eerste, ze observeerde (toen al), ze zorgde dat ze een goede tepel vond, maar hoefde daar geen broertje en zusjes voor weg te duwen en samen slapen vond ze heerlijk, maar ze zocht ook vaak genoeg een rustig plekje. We waren verliefd.
Met Cenna en Indy ging het zoals we hadden gehoopt, als een echte moederkloek voedde ze Indy op en leerde haar van alles. Alleen buiten niet. Onze Cenna was buiten, aan de riem, erg onzeker en daardoor niet altijd even vriendelijk. Om te voorkomen dat Indy die angst over zou nemen hebben we ze vanaf dag 1 apart uitgelaten. Daarnaast was onze Cenna inmiddels toe aan meerdere ‘bejaarden-rondjes’ en kreeg Indy, daarentegen, natuurlijk steeds meer behoefte aan beweging.
Onze franse bulldog Ollie moest echt even wennen aan die pup in huis, maar ook dat werden al snel maatjes.
Cenna hebben wij op de mooie leeftijd van 14 jaar moeten laten gaan. Ondanks het immense verdriet was het ook goed zo.